Σχέδιο νόμου Ρυθμίσεις οικ. Γ. Παπανδρέου

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ

Οι πρώτοι ιδιοκτήτες των τουρκοβούνιων ήταν ο Σπύρος  και η σύζυγος του  Σιδερή Μερκουράκη. Κατείχαν  την κορυφή του λόφου και τα νότιο δυτικό μέρος του λόφου , πρίν το 1825. Μετά τον θάνατο του Σπύρου Μερκουράκη η σύζυγος  Σιδερή  μεταβίβασε στα παιδιά της Μήτρο και Χαρίτο όλη  την περιοχή  με το υπ.αρ. Συμβολαίο 513 /1842  .   Στην συνέχεια  τα παιδία τους   μεταβίβασαν  τα μερίδια τους. ο Χαριτος το 1842  στον  Βοσκό Αναστάσιο Γκίκιζα.και ο Μήτρος το 1847 στον Π. Λουγίκη.

  Ο Δεύτερος  κατά σειρά  ιδιοκτήτης της περιοχήςτων τουρκοβουνίων  ήταν ο  Σπύρος Δούσης μετά της συζύγου του Ευθυμίας,  οι οποίοι κατείχαν το βόρειο δυτικό τμήμα του λόφου μέχρι την σημερινή οδό Άγιας Γλυκερίας στο Γαλάτσι.  Αργότερα δυνάμει του υπ.αρ.  2588/18-10-1851 συμβόλαιο η άνω περιοχή αγοράστηκε από τον  Συμεών Γαλάκη το 1851. τον Συμεών Γαλάκη τον  διαδέχτηκε ως κληρονόμος του η  Η Ελευθερία Παπαβασιλείου. 
Ο Τρίτοςκατά σειρά  Ιδιοκτήτης των τουρκοβουνίων που  κατείχε το υπόλοιπο του λόφου δηλαδή το νότιο δυτικό και βόριο ανατολικό τμήμα ήταν  ο βοσκός Αναστάσιος Γκίκιζας.  Με της αγορές που έκανε  το 1842 από  τον Χαρίτο Μερκουράκη  και 1847 από Παναγιώτη  Λουγίκη ήταν ο κύριος ιδιοκτήτης σχεδόν όλου του λόφου των τουρκοβούνιων .   Στην συνέχεια  ο Αναστάσιος Γκίκιζας μεταβίβασε στον Αεροπαγίτη Παύλο Παυλόπουλου με το υπ 9840/5-4-1857 συμβόλαιο τμήματος έκτασης του λόφου.  Τον  Π. Παυλόπουλο  κληρονόμησε  αργότερα εκ διαθήκης το Εθνικό  Πανεπιστήμιο.
Το Υπόλοιπο τμήμα του λόφου μεταβίβασε ο Α. Γκίκιζας  το 1873 με το υπ.αρ.19744/12-5-1873 στον Αργυρό Καραγιάννη 
Λόγο αμφισβήτησης των ορίων τών ιδιοκτησιών  δηλαδή της  Ελευθερίας Παπαβασιλείου ,  των κληρονόμων του  Αργυρού Καραγιάννη και του Εθνικού Πανεπιστήμιου προέβηκαν σε δικαστική διανομή.   έτσι λοιπόν  διενεμήθη   σε αυτούς  δυνάμει   της  υπ.αρ.2460/1920 αποφάσεως του πρωτοδικείου Αθηνών ,διεξήχθη η από 4/10/1921  δικαστή  διανομή δια κληρώσεως   και έλαβαν εξ αυτού  εις μερίδας . η μεν  Ελευθερία Παπαβασιλείου  το 1/5, το Εθνικό Πανεπιστήμιον  τα 2/5 και οι κληρονόμοι  Αργυρού Καραγιάννη  τα 2/5.
Για  την προβολή δικαιώματος του Ελληνικού Δημοσίου ότι η περιοχή του ανήκει από την εποχή της  τουρκοκρατίας ,ότι περιήλθε σε αυτό  λόγο χρησικτησίας   κλπ ..........Ουδέν σχόλιο

Το «Τάμα του Εθνους»

Το «Τάμα του Εθνους»
Υπήρξε ίσως το χαρακτηριστικότερο σκάνδαλο της χούντας: ο τέλειος συνδυασμός της επαγγελίας μιας «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών» με τη μεγαλομανία του δικτάτορα και το ξάφρισμα υπέρογκων δημόσιων κονδυλίων.
Στις 14 Δεκεμβρίου 1968 ο Παπαδόπουλος εξήγγειλε την ανέγερση ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια –ως εκπλήρωση, υποτίθεται, της σχετικής υπόσχεσης της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του 1829 προς το Θεό σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας. Σύμφωνα άλλωστε με τη χουντική προπαγάνδα, η «επανάστασις» της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια -και ολοκλήρωση- του 1821.
Το έργο εγκρίθηκε στις 5.1.69 σε κοινή συνεδρίαση υπουργικού συμβουλίου και αρχιεπισκόπου. Για την επίβλεψή του συστήθηκε το Μάιο μια «Ανώτατη Επιτροπή» με πρόεδρο τον ίδιο τον πρωθυπουργό Γ. Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τους υπουργούς Εσωτερικών Στ. Πατττακό, Συντονισμού Ν. Μακαρέζο, Παιδείας Θ. Παπακωνσταντίνου, Δημ. Εργων Κ. Παπαδημητρίου και τον υφυπουργό Προεδρίας Κ. Βοβολίνη. Ενα δεύτερο σώμα, το «Γνωμοδοτικό Συμβούλιο», αποτελούνταν από τον πρόεδρο της Ακαδημίας, τους πρυτάνεις του Πανεπιστημίου και του ΕΜΠ, το δήμαρχο Αθηναίων, το Γενικό Διευθυντή Αρχαιοτήτων και τον κοσμήτορα της Αρχιτεκτονικής. Στο εγχείρημα μετείχε, με άλλα λόγια, σύμπασα η ανώτατη πολιτική και πνευματική ηγεσία του καθεστώτος.
Για το είδος της προπαγάνδας που συνόδευσε την εξαγγελία, αποκαλυπτικό είναι ένα απόσπασμα από την «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» (3.6.73): «Ο Ναός του Σωτήρος Χριστού, αφ’ ενός μεν υλοποιεί την υπόσχεσιν που έδωσε το Εθνος προς τον Θεό, και αφ’ ετέρου θ’ αποτελέση, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό».
Η επιστημονική κοινότητα των 1.857 ελλήνων αρχιτεκτόνων δεν φάνηκε πάντως να δείχνει τον ίδιο ενθουσιασμό. Τρεις διαδοχικοί διαγωνισμοί «προσχεδίων» και «ιδεών» μεταξύ 1970 και 1973 κατέληξαν σε φιάσκο: παρά τα τεράστια «βραβεία» που τους συνόδευαν (από 300.000 μέχρι 5.000.000 δραχμές, όταν ο μέσος μισθός του ιδιωτικού τομέα ήταν γύρω στις 4.000 δραχμές), οι προτάσεις που υποβλήθηκαν ήταν αντίστοχια 7, 35 και 31. Τελικά και οι τρεις διαγωνισμοί κηρύχθηκαν άγονοι - μάλλον δίκαια, αν κρίνουμε από τις μακέτες που δημοσιεύθηκαν μεταδικτατορικά στο «Αντί» (30.11.74). Ακόμη κι έτσι, 3.650.000 δρχ διανεμήθηκαν σε ελάσσονες «επαίνους».
Απείρως μεγαλύτερη τέχνη επιδείχθηκε στη διασπάθιση των χρημάτων.
Τον Ιούνιο του 1969 ανακοινώθηκε η σύσταση «Ειδικού Ταμείου» για την οικονομική διαχείριση του «τάματος». Σύμφωνα με τον τελικό απολογισμό του που δημοσιεύθηκε μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου («Εστία» 19.1.1974), το «Ταμείο» εισέπραξε συνολικά 453.300.000 δρχ: 45,5 εκατομμύρια ως επιχορήγηση απ’ τον τακτικό προϋπολογισμό, 180 εκατομμύρια από «δωρεές, εισφορές, κλπ» και 230 εκατομμύρια σε δάνεια. Ενα μέρος των «εισφορών» ήταν επίσης δημόσιο χρήμα (η Αγροτική Τράπεζα «πρόσφερε» π.χ. 10 εκατομμύρια), ενώ το υπόλοιπο προήλθε από το υστέρημα του φιλοχρίστου και φιλοθεάμονος κοινού – όπως ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος που θυσίασε στο «Τάμα» ολόκληρο το εφάπαξ του (109.455 δρχ), εισπράττοντας «τα συγχαρητήρια του πρωθυπουργού δια του υπουργού Προεδρίας» («Νέα» 31.12.68).
Σύμφωνα ωστόσο με τον ίδιο απολογισμό, το 90% των εσόδων είχε ήδη καταναλωθεί σε απαλλοτριώσεις, «δαπάνες μελετών», προπαρασκευαστικά έργα και «δαπάνες διοικήσεως και λειτουργίας»!
«Φαίνεται ότι ο Ναός του Σωτήρος, που πρόκειται να ανεγερθή πάνω στα Τουρκοβούνια, θα είναι απ’ τους πιο θαυματουργούς στη χώρα μας», σχολίαζαν τις επόμενες μέρες τα «Νέα» (26.1.74). «Γιατί, πριν ακόμα κτισθή, πριν καν γίνουν τα σχέδια για την κατασκευή του, δαπανήθηκαν -λες από θαύμα- τα 406 εκατομμύρια δραχμές από τα 453 εκατομμύρια που είχαν τελικά συγκεντρωθεί. Πάντως κι οι πιο ολιγόπιστοι θαύμασαν το γεγονός ότι με εντελώς κανονικό τρόπο αναλώθηκε ολόκληρο το τεράστιο αυτό ποσόν για ένα έργο του οποίου ακόμα δεν κατάφεραν οι υπεύθυνοι να έχουν ούτε το σχέδιο. [...] Αφού λεφτά δεν υπάρχουν πιά, αφού ούτε καν τα σχέδια του ναού δεν έχουν γίνει ακόμη, η υπόθεση αυτή θα πρέπει να λήξη εδώ και όλοι θα φροντίσουμε να ξεχασθή».
                                                                                                                                                            «Ιός».ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ




ΚΑΙ  ΤΗΝ   ΑΝΤΙΘΕΤΗ  ΑΠΟΨΗ

 

Μία απάντηση στην «ανακάλυψη σκανδάλων» της επταετίας

Έντρομο το καταρρέον πολιτικό σύστημα της σάπιας μεταπολιτευτικής χούντας εξαπολύει τα τελευταία σπασμωδικά τινάγματα προ του θανάτου του. Μέσω της δημοσιογραφικής ομάδος «Ιός» της εφημερίδος «Ελευθεροτυπία», προσπαθεί να καλύψη την αγανάκτηση του λαού από το μεταπολιτευτικό όργιο σκανδάλων που οδήγησε στην πλήρη χρεοκοπία και την κηδεμονία της Ελλάδος από το ΔΝΤ, εφευρίσκοντας... σκάνδαλα της 21ης Απριλίου και μάλιστα με τον προκλητικό τίτλο «Εφτά χρόνια αρπαχτή»! Η φαιδρή αυτή προσπάθεια ξεπερνάει τα όρια του θράσους και αγγίζει εκείνα της ύβρεως. Πρόκειται καθαρά για παιδαριώδη αντιπερισπασμό που προσπαθεί απροκάλυπτα να καταπολεμήση την αναπόφευκτη σύγκριση που γίνεται στον λαό, μεταξύ της περιόδου 1967-73, του αλματώδους «οικονομικού θαύματος» (κατά τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ της εποχής) και των διεθνών οικονομικών βραβείων (Financial Times 1971 και 1972) από την μία και της μεταπολιτευτικής θεομηνίας της πλήρους οικονομικής και κοινωνικής αποσυνθέσεως και του διεθνούς οικονομικού ελέγχου (ΔΝΤ) από την άλλη. Ανάξιος ο μισθός τους! Και είναι ανάξιος, διότι από τα ίδια τα γραφόμενά τους, τα υποτιθέμενα... «σκάνδαλα» προκαλούν γέλωτα μπροστά σ' εκείνα του Κοσκωτά, της «αγοράς του αιώνα», του χρηματιστηρίου, των ομολόγων, του Βατοπαιδίου κ.ο.κ. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Υποστηρίζει αρχικά ο «Ιός», ότι τα περί τιμιότητος των Απριλιανών δεν ισχύουν, διότι η μίζερη εικόνα των επιζώντων οφείλεται στο ότι «έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους». Σε όποιον έχει στοιχειώδη κοινό νου, ο ανωτέρω ισχυρισμός θα προκαλέσει τουλάχιστον ειρωνικό μειδίαμα. Ποιος δικτάτωρ στην ιστορία, όταν έχασε την εξουσία, στερήθηκε όσα είχε καρπωθεί; Ουδείς! Ο Παπαδόπουλος και οι συνεργάτες του, εάν είχαν... «καρπωθεί», δεν θα είχαν τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία; Και δεν θα είχαν φύγει από την χώρα, όπως τους προτάθηκε επανειλημμένως για να «καρπώνονται» τα κέρδη τους σε κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής; Και εν τέλει, πού πήγαν τα «κέρδη» τους; Μήπως δημεύθηκαν; Η «μεταπολίτευση» πάντως, δεν βρήκε τίποτε να τους δημεύση. Και μόνον αυτός ο ισχυρισμός καταρρίπτει την όποια αμφισβήτηση της τιμιότητός τους από τον «Ιό».

Κοίτα ποιος μιλάει
Σχεδόν παραδεχόμενος την τιμιότητα των πρωτεργατών της Επαναστάσεως, ο «Ιός» κάνει λόγο για την «οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή πολιτικών στελεχών της». Δηλαδή, δεν έτρωγαν οι ίδιοι, αλλά οι από κάτω... Και φθάνει στο σημείο να ρίχνη μομφή στην «νομική κατασκευή περί στιγμιαίου αδικήματος» που τους άφησε ατιμώρητους... Ήθελε δηλαδή ο «Ιός» οι 120.000 άνθρωποι που διώχθηκαν, να φυλακισθούν κιόλας κατά τα προσφιλή σταλινικά τους πρότυπα. Μα για ποια σκάνδαλα θα έπρεπε να διωχθούν; Είναι πραγματικά κωμική και συγχρόνως επαχθής η πρωτοφανής αυτή προσπάθεια εφευρέσεως «σκανδάλων» με μοναδικούς καρπούς της τις φαιδρότητες του εν λόγω δημοσιεύματος. Σκάνδαλα γι' αυτούς τους κυρίους αποτελούν η επί Κόλλια αύξησις του πρωθυπουργικού μισθού σε μέγεθος λίγο μεγαλύτερο υψηλοβάθμου δημοσίου υπαλλήλου. Αρκεί να δει κανείς τις απολαβές των σημερινών πρωθυπουργών και βουλευτών... Μιλούν για την στεγαστική αποκατάσταση των αξιωματικών! Για τον διορισμό του κουνιάδου του Μακαρέζου, του αειμνήστου Α. Ματθαίου ως υπουργού Γεωργίας - κι ας είχε επιλεγεί εν αγνοία του Μακαρέζου. Μιλούν και για τον αδελφό του Γ. Παπαδοπούλου, Κωνσταντίνου, ο οποίος δεν συμμετείχε ως αδελφός του, αλλά ως πρωτεργάτης αξιωματικός ο ίδιος. Αστειότητες... Η μη εύρεσις πραγματικών «σκανδάλων» οδήγησε τους απελπισμένους συντάκτες του «Ιού» - στο μέσο περίπου του άρθρου - σε περιγραφές της Ντέλας Ρουφογάλη από το βιβλίο της. Τι περιγράφεται εκεί; Πάντως όχι σκάνδαλα ούτε ατασθαλίες. Περιγράφει «κατινίστικα» την παρουσία σε κάποιους γάμους ή δεξιώσεις οικονομικών παραγόντων του τόπου, όπως ο Λάτσης, ο Μποδοσάκης, ο Πάππας, ο Βαρδινογιάννης κλπ. Λες κι αυτό αποτελεί σκάνδαλο και δεν συμβαίνει πάντοτε και παντού. Αναφέρει ακόμη ότι στον αραβώνα της με τον Ρουφογάλη ήλθαν δώρα «καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια»! Μέγα σκάνδαλο, όντως! Ή ότι μαζί με την Δέσποινα έμειναν κάποτε στο Intercontinental των Παρισίων, λες και η σύζυγος του πρωθυπουργού της Ελλάδος έπρεπε να μείνει σε κάποιο Motel Γ' κατηγορίας... Τολμά επίσης ο - μάλλον επικίνδυνος για την πνευματική υγεία των αναγνωστών του - «Ιός» να κάνει υπαινιγμούς για κάποιες από τις συμβάσεις εκείνες που αναμόρφωσαν και ανέπτυξαν απ' άκρου εις άκρον την Ελλάδα. Εδώ η πρόκλησις ξεπερνά κάθε όριο. Αναφέρουν την «Litton», που ο Παπαδόπουλος την πέταξε έξω για εθνικούς λόγους (προάσπισις της Κρήτης από ξένα συμφέροντα). Τολμούν να μιλούν για τις συμβάσεις κατασκευής της Εγνατίας Οδού, η οποία εάν δεν μεσολαβούσε η «μεταπολιτευτική» θεομηνία, θα είχε παραδοθεί στην κυκλοφορία από το 1976 (!).

Τα στοιχεία δεν λείπουν
Αξίζει κανείς να δη, πώς διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και σε αντιπαραβολή να διαβάση όλο το ιστορικό για τις συμβάσεις της Εγνατίας από το βιβλίο του Ν. Μακαρέζου «Η Οικονομία της Ελλάδος» (σελ 420-428). Τότε θα αντιληφθεί το μέγεθος της συκοφαντίας και μικρότητος των «Ιών». Μιλούν ακόμη και για την όντως εθνική προσπάθεια του Γ. Παπαδοπούλου να κατασκευάσει το τρίτο διυλιστήριο της χώρας, αρχικά με τον Ωνάση και κατόπιν της υπαναχωρήσεως του τελευταίου με τον Ανδρεάδη και τον Λάτση. Το διυλιστήριο που είχε ως στόχο να απεξαρτήσει την χώρα από τον ενεργειακό έλεγχο ξένων και γι' αυτό συνάντησε την αντίθεση των Αμερικανών (Οι ενέργειες ολοκλήρώσεώς του σταμάτησαν επί Ιωαννίδη.). Έχω στα χέρια μου στοιχεία για να αποδομήσω έναν προς έναν τους φαιδρούς τους ισχυρισμούς και εάν προκληθώ θα το πράξω. Θα εχρειάζετο όμως χώρος πολύ μεγαλύτερος μίας στήλης εφημερίδος. Αρκούμαι λοιπόν στο εξής καταλυτικό γεγονός, που εσκεμμένως αποφεύγει ο «Ιός» και που κυριολεκτικά «αποψιλώνει» τα προπαγανδιστικά φληναφήματα

Τζάμπα έψαχνε ο Καραμανλής
Αμέσως μετά την «μεταπολίτευση» με εντολή του Καραμανλή, έμπιστοί του εισαγγελείς άρχισαν μία μακροχρόνια εκστρατεία εξαντλητικής ερεύνης όλων των συμβάσεων υπουργείων, δημοσίων υπηρεσιών κλπ., με σκοπό την ανεύρεση «σκανδάλων της χούντας». Το αποτέλεσμα συγκλονιστικό: 340 και πλέον βουλεύματα από αδιάβλητους δικαστικούς - μη έχοντες καμμία σχέση με την 21η Απριλίου - που αντί της επιδιωκομένης σπιλώσεως κατέληξαν σε ύμνους, όπως η «διαχείρισις του δημοσίου χρήματος υπήρξεν υποδειγματική» μέχρι και «η έρευνα όχι απλώς δεν απέδειξεν ουδέν το επιλήψιμον αλλά αποτελεί τίτλον τιμής διά τους ερευνωμένους»! Όλα τα βουλεύματα λοιπόν, υπήρξαν όχι απλώς απαλλακτικά αλλά και υμνητικά, χωρίς να βρουν - προς απογοήτευση των λασπολόγων που εκκίνησαν τις διαδικασίες - ούτε ένα μικρό σκάνδαλο καθ' όλην την επταετία. Τα βουλεύματα αυτά υπάρχουν και θα δημοσιευθούν όποτε χρειαστεί. Απελπισμένοι και καταϊδρωμένοι οι συντάκτες του «Ιού», που δεν μπόρεσαν με τα ανωτέρω να βρουν ένα σοβαρό «σκανδαλάκι» της «Χούντας», κατέφυγαν στο γνωστό τροπάριο, την ξαναζεσταμένη σούπα των... «κρεάτων του Μπαλόπουλου» και του «τάματος του έθνους». Ιδού όμως τι κάνει η άγνοια. Δεν γνωρίζουν λοιπόν, ότι ο Ιωαννίδης εκκίνησε την διαδικασία διώξεως του Μπαλόπουλου, όχι διότι υπήρχε σκάνδαλο, αλλά διότι ήθελε να εκδικηθεί τον παλαιό συμμαθητή του για παλαιότερο περιστατικό. Το πιο σημαντικό όμως είναι, ότι το 1978 ο υποτιθέμενος υφιστάμενος του Μπαλόπουλου, που υποτίθεται ότι κατ' εντολήν του προκάλεσε το... «σκάνδαλο» αθωώθηκε πανηγυρικά. Την ίδια μάλιστα ημέρα της αθωώσεώς του, 4 Μαρτίου 1978, ο Μπαλόπουλος από την συγκίνησή του βρέθηκε νεκρός στο κελί του. Ήταν ο πρώτος νεκρός από τους φυλακισμένους πρωτεργάτες της επαναστάσεως. Όσο για το «τάμα του έθνους», ας μην προκαλούν. Τα χρήματα μέχρι την «μεταπολίτευση» ήσαν άθικτα. Κι ως διά μαγείας εξαφανίσθηκαν, όταν τα «καρπώθηκαν» κάποιοι επιτήδειοι της μεταπολιτευτικής χούντας. Πεινασμένοι από τα επτά χρόνια απουσίας τους επέπεσαν για 36 συναπτά χρόνια αρπαχτής ως λύκοι στις σάρκες της Ελλάδος, οδηγώντας την στην σημερινή εξαθλίωση και καταστροφή, μη φοβούμενοι ούτε καν την ιεροσυλία που διέπραξαν προς το τάμα των αγωνιστών του '21 για την απελευθέρωση του γένους. (Και γι' αυτό υπάρχουν τα στοιχεία...) Είναι σαφές τι επιχειρεί να κάνει ο «Ιός». Είτε χούντα είτε επανάσταση είτε δικτατορία, το βέβαιο είναι ότι το καθεστώς της επταετίας είχε αν μη τι άλλο ευγενή κίνητρα για την κατάληψη της εξουσίας. Πολλώ δε μάλλον δεν είχε στόχο τον πλουτισμό των συντελεστών του ούτε και την εξυπηρέτηση κάποιων ολίγων ημετέρων. Γιατί ημέτεροι ήταν όλος ο ελληνικός λαός, που προς έκπληξιν κάποιων σιγοψιθυρίζει μετά από τόσα χρόνια το «πού ‘σαι Παπαδόπουλε». Σήμερα, που αποκαλύπτεται ότι μοναδικό κίνητρο για τους επί τριακονταπενταετίας διαχειριστές της εξουσίας ήταν να διυλίσουν τον πλούτο που κληρονόμησαν με τα γεμάτα ταμεία των «επτά ετών αρπαχτής», χωρίς ίχνος πατριωτισμού, χωρίς ίχνος ντροπής αλλά και αξιοπρέπειας, κάποιοι δεν διστάζουν να επιζητήσουν το άλλοθί τους. Συγχαρητήρια...

Μάνος Ν. Χατζηδάκης

στορία  του υψηλότερου   λόφου της  Αθήνας  Γνωστός  ως   ΤΟΥΡΚΟΒΟΥNΙΑ ,  ΛΥΚΟΒΟΥΝΙΑ, ΛΟΦΟΣ ΑΓΧΕΣΜΟΥ  ,  ΑΤΤΙΚΟ ΑΛΣΟΣ.       Ποιοί ήταν 

Ειδοποίησις περί δικαιωμάτων του Δημοσίου

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΒΟΥΝΙΩΝ

Ι. Ιστορικό 

Τα Τουρκοβούνια ή Λυκοβούνια των Αθηνών, είναι η υψηλότερη (από τη στάθμη της θάλασσας) και η πλέον εκτεταμένη λοφοσειρά στην κεντρική περιοχή του Λεκανοπεδίου της Αττικής. Χωρίζει, έτσι, το λεκανοπέδιο σε ανατολικό και δυτικό. Στην αρχαιότητα ονομάζονταν Αγχεσμός, ονομασία που σχετίζεται με το οξύ σχήμα κάποιων κορυφών τους. Η παλαιότερη ονομασία της λοφοσειράς ήταν "Λυκοβούνια". Το σημερινό όνομα δόθηκε κατ' άλλους μεν επειδή εκεί υπήρχε τουρκικό νεκροταφείο και κατ' άλλους επειδή εκεί στρατοπέδευαν τα στρατεύματα του Τούρκου Πασά Ομάρ, πριν την απελευθέρωση της Αθήνας. Τα Τουρκοβούνια αποτελούν το φυσικό όριο μεταξύ των δήμων Γαλατσίου,(δυτικά, βορειοδυτικά), Φιλοθέης (βόρεια) και Ψυχικού (βορειοανατολικά), ενώ το νότιο τμήμα τους ανήκει στο δήμο Αθηναίων (συνοικισμός Παπανδρέου). Στους νεότερους χρόνους στα Τουρκοβούνια είχε το λημέρι του ο φοβερός λήσταρχος Κακαράς, εξ ου και η ονομασία της σπηλιάς που υφίσταται εκεί.
Σήμερα στη περιοχή τους βρίσκεται το Αττικό άλσος, το Κέντρο Νεότητας του Γαλατσίου καθώς και η μονή με την εκκλησία του Προφήτη Ηλία. Στην κορυφή του είχε προγραμματιστεί επί δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967-1974) η ανέγερση του "Τάματος του Έθνους", δηλαδή ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος, που όμως ποτέ δεν κατασκευάσθηκε. Στις πλαγιές των Τουρκοβουνίων είναι κτισμένο το Πολύγωνο και το υψηλότερο τμήμα του Γαλατσίου, γνωστό ως Πανόραμα Γαλατσίου

Στην κορυφή  του λόφου βρίσκεται ο οικισμός «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ », αποτελείτε από 145 κατοικίες και με  μόνιμο πληθυσμό   άνω  των 800  ατόμων έχει έκταση  100 περίπου στρεμμάτων (συμπεριλαμβανομένων των οδών  των πλατειών, το υδραγωγείο κ.λ.π). και βρίσκεται εντός του επονομαζόμενου  «ΑΤΤΙΚΟΥ ΑΛΣΟΥΣ», το οποίο έχει έκταση 350 στρέμματα περίπου και (το οποίο) αποτελεί τμήμα της ευρύτερης περιοχής των «ΤΟΥΡΚΟΒΟΥΝΙΩΝ» , η οποία έχει συνολική έκταση 594 στρέμματα. Η ως άνω περιοχή ευρίσκεται εντός της κτηματικής περιφέρειας του 7ου  Δημοτικού Διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων, και μεταξύ των δημοτικών ορίων των Δήμων Αθηναίων, Γαλατσίου και Ψυχικού και αποτελείται από δύο λόφους με βραχώδεις γυμνές πλαγιές και γκρεμούς. Οι ιδιοκτήτες των ακινήτων στην εν λόγω περιοχή άρχισαν να κατασκευάζουν κτίσματα από το 1944. Ο κύριος όγκος των κτισμάτων έγινε στην δεκαετία του 1960 είτε από τους σημερινούς κατοίκους είτε από τους δικαιοπαρόχους τους.
 Κατά περιόδους το ελληνικό δημόσιο αμφισβητούσε την ιδιοκτησία της εν λόγω έκτασης και εξ αυτού του λόγου έχουν εκδοθεί πολλές και αντιφατικές αποφάσεις πολιτικών δικαστηρίων.
Ιδιοκτησιακό καθεστώς προ του 1970

Ιδιοκτήτες της  ευρύτερης περιοχής των Τουρκοβουνίων (Αττικό Άλσος )  ήταν Η Ελευθερία Παπαβασιλείου, το  Εθνικό Πανεπιστήμιο και ο Αργυρών Καραγιάννης .
 Η Ελευθερία Παπαβασιλείου  κατείχε την άνω έκταση ως κληρονόμος   του Συμεών Γαλάκη,   δυνάμει του υπ.αρ.  2588/18-10-1851 συμβόλαιο εξ αγοράς παρά της Ευθυμίας Σπύρου Δούση.
Στο  Εθνικό Πανεπιστήμιο περιήλθε  ως κληρονόμος εκ διαθήκης από τον Παύλο Παυλόπουλο, δικηγόρο αρχικώς  και αεροπαγίτη  μετέπειτα, σε αυτόν περιήλθε   δυνάμει του υπ, αρ. 9840/5-4-1857 συμβολαίου εξ αγοράς παρά τον Αναστάσιο Γκίκιζα και
  Εις τον Αργυρών Καραγιάννη περιήλθε  δυνάμει του υπ.αρ.19744/12-5-1873 συμβολαίου εξ αγοράς παρά του Αναστασίου Γκίκιζα
Η άνω έκταση διενεμήθη   σε αυτούς  δυνάμει   της απο15/12/1912 αγωγής περί διανομής της εκ των συνιδιοκτητών  Ελευθερίας Παπαβασιλείου και συνέπεια της υπ.αρ.2460/1920 αποφάσεως του πρωτοδικείου Αθηνών , σε συνδυασμό  προς την ενεργηθείσα  πραγματογνωμοσύνης υπό του δικαστού πραγματογνώμονος μηχανικού  Ζερβού  διεξήχθη η από 4/10/1921  δικαστή  διανομή δια κληρώσεως  του εις είρηται  κτήματος  ενώπιων  του διορισθέντος  εισηγητού  δικαστικού  Ιωάννου Καλυβά, και έλαβαν εξ αυτού κατά τα εν της σχετική έκθεση αναφερόμενα και βάση του από 8/4/1920 σχεδιαγράμματος  του πραγματογνώμονα  Ζερβού  εις μερίδας . η μεν  Ελευθερία Παπαβασιλείου  το 1/5, το Εθνικό Πανεπιστήμιον  τα 2/5 και οι κληρονόμοι  Αργυρού Καραγιάννη  τα 2/5.
Στον  Αργυρό  Καραγιάννη  περιήλθε ως προαναφέρθηκε από τον Αναστάσιο Γκίκιζα σε αυτόν  περιήλθε δυνάμει του  υπ αριθ. 296/1847 συμβόλαιο από τον Δημήτριο π. Λουγίκη. Περιήλθε στον Π. Λουγίκη από τον Μήτρο Μερκουράκης με το υπ αρ.1847 συμβολαιο το έτος 1847.  Επίσης τμήμα της έκτασης  περιήλθε στον Αναστάσιο Γκίκιζα από τον Χαρίτο Μερκουράκη  το έτος 1842 με το υπ.αρ. 1547 συμβόλαιο. Στον Χαρίτο και αδελφό του  Μήτρο Μερκουράκη περιήλθαν δυνάμει του υπ. Αρ.213 διανεμητίριο συμβόλαιο το έτος 1842 από κληρονομιά των γονέων τους Σπύρο και Σιδερή Μερκουράκη οι οποίοι το κατείχαν πριν την ίδρυση του ελληνικού κράτους το έτος 1832.
Αναμφισβήτητα  αποδεικνύεται από τα άνω ότι η  έκταση  ουδέποτε ανήκε στο ελληνικό δημόσιο
ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΔΙΚΤΑΚΤΟΡΙΑΣ 
 Την περίοδο της επτάχρονης Δικτατορίας ιδρύθηκε δυνάμει του υπ' αριθμόν 720/18-10-1969 Νομοθετικού Διατάγματος, νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου με την επωνυμία «Ειδικόν Ταμείον Ανεγέρσεως Ιερού Ναού του Σωτήρος», το οποίο τελούσε υπό την εποπτεία των Υπουργών Δημοσίων Έργων και Οικονομικών, με έδρα την Αθήνα (οδός Όθωνος αριθμός 10) και με σκοπό αυτού, σύμφωνα με το άρθρο 2 του ως άνω Ν. Δ. την «ανέγερση εν Αθήναις Ιερού Ναού, αφιερωμένου εις τον Σωτήρα προς πραγματοποίησιν του τάματος του Έθνους, κατά το Η' Ψήφισμα της 31.7.1829 της Δ' εν Αργεί Εθνικής Συνελεύσεως των Ελλήνων». Σύμφωνα δε με το άρθρο 35 του ως άνω Ν. Δ. επιτράπηκε η υπέρ του ταμείου αυτού απαλλοτρίωση τα δε τυχόν  απαλλοτριωθέντα   περιέρχονται   «....   εις   την   κυριότητα   του   ταμείου δυνάμει του παρόντος και άνευ άλλης διατυπώσεως».
 Στην συνέχεια δυνάμει της υπ' αριθμόν Δ 3477/4115/6-5-1970 κοινής Υπουργικής απόφασης του Υπουργού των Οικονομικών και του Υπουργού επί των Δημοσίων Έργων (Φ.Ε.Κ. 105/Δ/10-5-1970), κηρύχθηκε η, υπέρ του Ειδικού Ταμείου Ανεγέρσεως Ιερού Ναού του Σωτήρος, αναγκαστική απαλλοτρίωση, λόγω «... δημοσίας ωφελείας, ήτοι προς ανέγερσιν του Ιερού Ναού του Σωτήρος και την διαμόρφωσιν του περιβάλλοντος τούτου...», έκτασης συνολικού εμβαδού 594.504 τετραγωνικών μέτρων. Κατόπιν δυνάμει της υπ' αριθμόν Δ/5085/5817/31-8-1972 κοινής Υπουργικής απόφασης του Υπουργού των Οικονομικών και του Υπουργού επί των Δημοσίων Έργων (Φ.Ε.Κ. 227/Δ/9-9-1972), κηρύχθηκε η, υπέρ του Ειδικού Ταμείου Ανεγέρσεως Ιερού Ναού του Σωτήρος, αναγκαστική απαλλοτρίωση, λόγω «δημοσίας ωφελείας, ήτοι προς ανέγερσιν του Ιερού Ναού του Σωτήρος και την διαμόρφωσιν του περιβάλλοντος τούτου», έκτασης συνολικού εμβαδού 114.402,84 τετραγωνικών μέτρων.
Και στις δύο αυτές αποφάσεις γινόταν μνεία περί του ιδιοκτησιακού καθεστώτος στην εν γένει ως άνω απαλλοτριωμένη περιοχή, και συγκεκριμένα η μεν πρώτη κάνει λόγο για ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου ενώ η δεύτερη αναφέρει ότι  ως επί  το πλείστον η περιοχή ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο, σύμφωνα όμως τόσο  με την πρώτη όσο και με την δεύτερη ως άνω απόφαση, «...δικαιώματα κυριότητας...» προβάλλονται και διεκδικούνται από διάφορους πολίτες
Σημειωτέον ότι σε καμιά από τις ως άνω πράξεις δεν προσδιοριζόταν γεωγραφικά η έκταση που ανήκει στο ελληνικό δημόσιο και τα τμήματα γης που ανήκουν στους ιδιώτες . 
 Σε χρόνο λιγότερο του  μηνός  μετά την  κήρυξη της απαλλοτρίωσης  το τότε  δικτατορικό καθεστώς  μέσο του διευθυντή των δημοσίων κτημάτων προβάλει  δικαίωμα κυριότητας επί όλης της  απαλλοτριωθείσης έκτασης με το υπ. Αρ. πρωτ.  έγγραφο  Τ  2600/4075 /16-6-1970  του τμήματος  Α Γραφείων 5ον της Δ/νσης  κτημάτων  του Υπουργείου Οικονομικών,  που εν ολίγης αναφέρει   ότι  η άνω έκταση περιήλθε σε αυτό, κατά το μεγαλύτερον  μέρος  εις την διαδοχή αυτού εκ του τουρκικού δημοσίου , δικαιώματι πολέμου ,δυνάμει της μεταξύ Ελλάδος και Τουρκιάς συνθήκης ειρήνης του έτους 1832 και των σχετικών με αυτήν πρωτοκόλλων ως περιλαμβανομένης της εκτάσεως ταύτης εντός  των ορίων της αττικής (άραγε η αττική ήταν μόνο τα Τουρκοβούνια) αποτελούσης δε επί τουρκοκρατίας ιδιοκτησία της Βαληνδέ Σουλτάνας……..  , χρησικτησία ,κ.λ.π. 
Τους  αναφερόμενους  ισχυρισμούς  είχε προβάλει το  ελληνικό δημόσιο  και το 1964 για την περιοχή  και τους  οποίους  το πρωτοδικείο Αθηνών  απέρριψε στο σύνολο  τους  με την υπ. Αρ. 23679/1964  απόφαση του   που κατέστη τελεσίδικη,   αναγνωρίζοντας  τους οικιστές και τους  δικαιοπαρόχους τους ως νόμιμους ιδιοκτήτες. Στον δε ισχυρισμό  του ελληνικού δημοσίου ότι η άνω περιοχή την κατέχει  δυνάμει της υπ. 41650/29/10/1938 απόφαση του Υπουργού Γεωργίας  απορρίπτεται  καθότι η περιοχή  κείται εκτός  της δασικής  περιοχής  βάση πλήθους δικαστικών αποφάσεων . Αλλά και εάν ακόμα ήθελε(σύμφωνα με την αναφερόμενη απόφαση) η άνω περιοχή να περιλαμβάνεται εντός της δασωτέας έκτασης, εφόσον το ελληνικό δημόσιο δεν επικαλείται  καταβολή αποζημιώσεως εις τους ιδιοκτήτες  δια μόνης  της άνω υπουργικής απόφασης  δεν μπορεί να καταστεί τούτο νομεύς ξένης ιδιοκτησίας. 
Και από τις αποφάσεις αυτές κρίθηκε ότι  τμήμα του συνολικού χώρου των Τουρκοβουνίων  δεν ανήκε ποτέ στο δημόσιο, και επομένως ως προς τους οικιστές νόμιμα κατέχουν την εν λόγω έκταση είτε με παράγωγο τρόπο είτε με τις προϋποθέσεις της έκτακτης ή τακτικής χρησικτησίας.
 Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει το δικτατορικό  καθεστώς    το 1970  με το προαναφερόμενο έγγραφο να προβάλει  τα ίδια δικαιώματα  κυριότητας  επί των ιδιοκτησιών  των οικιστών
Η πρόθεση του χουντικού καθεστώτος να τούς εκδιώξει  και να μην τούς αποζημιώσει ήταν φανερή,    όπως και εν τέλει έγινε. Ουδείς  αποζημιώθει. Το 1970 απωλέσανε  μόνο τυπικά τις  κατοικίες τούς και έκτοτε  μέχρι σήμερα θεωρούντε καταπατητές Δημοσίου Κτήματος και τούς επιβάλλονται πρόστιμα αυθαίρετης χρήσης.
Μετά την κήρυξη της    απαλλοτρίωσης   ουδεμία πράξη του ελληνικού δημοσίου έγινε εις βάρος των οικιστών, ούτε τούς απέβαλε διοικητικά, δείχνοντας την πρόθεση του ότι παραιτείται της  απαλλοτριώσεως επί των ακινήτων τούς.    Αυτό   επιβεβαιώνεται και  από το ότι ουδεμία  πράξη  μεταγραφής της απαλλοτρίωσης ως όφειλε δεν  έγινε  στο υποθηκοφυλακείο  πλην της αιτήσεως της απαλλοτρίωσης.   Το γεγονός δε ότι ουδείς ιερός  ναός του Σωτήρος ανεγέρθη   μέχρι σήμερα είναι  η απόδειξη της μη συντελέσεως της απαλλοτρίωσης. Η δε απαλλοτρίωση του Τάματος  ήταν σύμφωνα με τα δημοσιεύματα  εκείνης της εποχής  μέγα οικονομικό σκάνδαλο.
Με το ΝΔ 105/74 καταργήθηκε το Ταμείο που είχε συσταθεί ειδικά για την ανέγερση του Ναού και τα απαλλοτριωθέντα ως άνω ακίνητα που αποτελούσαν περιουσία του, περιήλθαν  στο Ελληνικό Δημόσιο χωρίς   και αυτή η πράξη να τύχει  μεταγραφείς   στο υποθηκοφυλακείο  Αθηνών.  Καθιστώντας την μη μεταβολή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος.
 Η μετά Περίοδος της επταετίας και μέχρι σήμερα 
  Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και της επαναφοράς του συντάγματος  θα περίμενε κανείς ότι θα αρθούν όλες οι εις βάρος των οικιστών  αδικίες  που το δικτατορικό  καθεστώς  τους επέβαλε .   Αντ΄ αυτού όμως  το Ελληνικό Δημόσιο προέβη σε μερική ανάκληση της απαλλοτρίωσης δυνάμει της υπ' αριθμόν Λ 17327/7534/Ν.11902/9-2-1976 κοινής υπουργικής απόφασης των Υπουργών Οικονομικών και Δημοσίων Έργων (Φ.Ε.Κ. 52/Δ/17-2-1976) και  της υπ' αριθμόν Π 3707/2509/Ν.10481/23-7-1976 κοινής υπουργικής απόφασης των Υπουργών Οικονομικών και Δημοσίων Έργων (Φ.Ε.Κ. 223/Δ/4-8-1976), με το αιτιολογικό ότι η υπό κρίση έκταση κρίνεται «...ως μη αναγκαιούσαν δι' όν απηλλοτριώθη σκοπόν.».
Και στις άνω δυο πράξεις ανακλήσεως η εδαφική έκταση που καλύπτει ο οικισμός Γ. Παπανδρέου   δεν συμπεριλαμβάνεται.
Το 1975 παρεχωρήθη  στο τέως Υπ. Δημοσίων Έργων, για αξιοποίηση και σύμφωνα με την Γ3 E/0/12/51-A/6-3-1975 απόφαση του τέως Υπουργού Δημ. Έργων, αποφασίστηκε να διαμορφωθεί ο χώρος με την επωνυμία «Αττικό Άλσος»,
Το 1978 με το Π.Δ. 121/18-3-1978 πράξεων "Περί τροποποιήσεως του ρυμοτομικού σχεδίου Ψυχικού και τροποποιήσεως και επεκτάσεως των ρυμοτομικών σχεδίων Αθηνών και Γαλατσίου (Αττικής). χαρακτηρίζει την περιοχή των Τουρκοβουνίων (594 στρέμματα) κοινόχρηστο χώρο .χωρίς όμως μέχρι σήμερα να έχει λάβει και την ιδιότητα του κοινοχρήστου.
Η συμπεριφορά του δημοσίου απέναντι στους οικιστές υπήρξε πάντοτε αντιφατική.  Ενίοτε αντιμετωπιζόντε ως καταπατητές Δημοσίων εκτάσεων και από το έτος 1992 τούς επιβάλλονται προστίματα   για αυθαίρετη χρήση,

Παράλληλα όμως τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας (Υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ, Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων,  Υπουργείο Οικονομικών,  Δήμοι της Αθήνας και  Γαλατσίου, Οργανισμός της Αθήνας κ.λ.π.) με αλλεπάλληλες γραπτές υποσχέσεις δεσμεύονταν επίσημα για κανονιστική ή νομοθετική ρύθμιση του θέματος με άρση της απαλλοτρίωσης,  τροποποίηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου και της Πολεοδομικής Μελέτης της περιοχής προς ένταξή της στο Ρυμοτομικό Σχέδιο και γενικότερα, ομαλοποίηση και νομιμοποίηση της κατάστασης των ακινήτων τούς. Εν όψει της ομαλοποίησης η πολιτεία  νομιμοποίησε τα κτίσματα του οικισμού ονόμασε και αρίθμησε τους δρόμους   και χορήγησε τα απαραίτητα έγγραφα για σύνδεση   με τους κοινωφελείς οργανισμούς ΔΕΗ,ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, κ.λ.π.
 Το έτος 1993, μάλιστα, έγινε επίσημη καταμέτρηση των οικιστών από την Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου, προκειμένου να ακολουθήσει τροποποίηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου και της Πολεοδομικής Μελέτης της περιοχής, προς ένταξη της, στο Ρυμοτομικό Σχέδιο. Στη συνέχεια δε, συντάχθηκε και σχετική νομοθετική ρύθμιση από τους Υπουργούς ΠΕΧΩΔΕ και Γεωργίας, η οποία όμως δεν έγινε ποτέ νόμος του κράτους.
Λόγω της ως άνω  μακροχρόνιας αντιφατικής συμπεριφοράς του Ελληνικού Δημοσίου οι κάτοικοι του οικισμού  προσφάτως  καταθέσανε  αίτηση  μερικής ανάκλησης της   απαλλοτρίωσης που αφόρα τον οικισμό τούς  στις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΕΧΩΔΕ,  με σκοπό την επίλυση οριστικά και αμετάκλητα  του ιδιοκτησιακού καθεστώτος  της περιοχής στην οποία βρίσκεται ο οικισμός . Αν και εφόσον δεν λυθεί το πρόβλημα που δημιούργησε και συνεχίζει να συντηρεί η Πολιτεία σε βάρος τούς θα απευθυνθούν σε κάθε αρμόδιο Δικαστήριο χωρίς να αποκλείουμε και την προσφυγή τούς στα ευρωπαϊκά  και διεθνή δικαστήρια γιά καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.